Majówka w Komańczy

W Komańczy poczułam, że żyję. Wystawiając buzię do słońca na tarasie widokowym i zjadając herbatniki maczane w rozpuszczonej tabliczce czekolady, myślałam sobie, jak cudownie jest porzucić na chwilę wszystkie obowiązki. Dekolt piecze, nogi bolą, ale było warto. Kontakt z naturą musi przecież dawać trochę oczyszczającego cierpienia;-). W naszym domu spało mi się bardzo dobrze. Oto widok z okna.

Wieczorami zaś fałszowałam do melodii granych przez Magdę. Kiedy już się naśpiewałyśmy i wyspałyśmy, poszłyśmy obejrzeć okolicę. Tablica była niepokojąca.

Ale jedynym dzikim zwierzęciem, jakie spotkałyśmy, była salamandra.

W Komańczy znajduje się cmentarz wojenny, bez nagrobków, z jednym tylko krzyżem.

oraz Klasztor Sióstr Nazaretanek, które zachęcają do skromnego życia.

Jest też odbudowana cerkiew z ładnym dachem.

Obok niej był nagrobek Joanny. Zaciekawiło mnie, kim była, dlaczego umarła tak młodo i jak bardzo była kochana, skoro wyryto w pomniku takie epitafium.

Główna wyprawa to trasa nad Jeziorka Duszatyńskie, które powstały poprzez osunięcie się ziemi w 1907 roku i odsłonięcie wód głębinowych.

Prełuki i Duszatyn to miejsca, gdzie diabeł mówi dobranoc, ale nawet tam udało nam się spotkać miłych ludzi (żyję w przekonaniu, że w Bieszczadach mieszkają, ale też odwiedzają je fajni ludzie i jak do tej pory mi się to potwierdza). W drodze.

Te drzewa sprawiały wrażenie, że za chwilę runą. Tabliczka radośnie oznajmia, że powrót do Komańczy zajmie nam 3,5h. Zajął mniej, uciekałyśmy przed burzą:-)

Budzenie się do życia i rozkład, i wszystko takie spokojne.

Ach, i jeszcze w drodze do Komańczy, miła pani z http://borninthe80.blogspot.com/pokazała nam rzeszowski rynek:-) Tak było pięknie. Aż szkoda wracać do nauki.