Terapia, której nie było. Łzy mojej matki

Czułam wtedy coś pomiędzy miłością a przerażeniem, obrzydzeniem a litością. Nie lubiłam łez mojej matki. Łzy mojej matki były dla mnie jak wielka góra, na którą nie potrafiłam się wspiąć. Nic nie mogłam zrobić. Mówiłam jej, żeby nie płakała, ale to nie pomagało. Bałam się podejść do niej blisko i ją przytulić. Bo płakała tak bardzo.

Pamiętam, kiedy miałam pięć lat i z mamą szukałyśmy klucza, który ojciec gdzieś schował, żebyśmy nie mogły wyjechać z domu. Powiedziałam, że może w szafie, sprawdziła tam, ale klucza nie znalazłyśmy. Niby nic z tego nie rozumiałam. Piszę „niby”, bo chciałam z nią uciec.

Wtedy też, jako mała dziewczynka, miałam najwięcej sennych koszmarów. Śniły mi się kościotrupy biegające po skałach, groźne psy i parzące meduzy wyrzucone na brzeg morza. Albo że nie mogłam trafić do swojego mieszkania, pukałam do różnych drzwi, ale to ciągle nie były moje. Śnił mi się też Jezus. Wielki. Z porcelany. Krocząc zadeptywał ludzi. Nie było tam nikogo, kto by mnie obronił, tylko jakaś koleżanka z klasy A, z którą byłam na cześć. To był chyba koniec świata. Niebo było czarne, ludzie biegali, krzyczeli, a Jezus szedł niewzruszony, stawiając ogromne stopy na ludzkich istnieniach.

Tak, strach – przezroczysty szatan – towarzyszył mi całe dzieciństwo. Bałam się, kiedy coś stłukłam, obiłam mebel czy oblałam ścianę herbatą. Bałam się, kiedy nabrudziłam piachem i błotem z dworu. Raz, kiedy niechcący przewróciłam kwiatek stojący na dywanie, wpadłam w histerię. Ze szlochem szorowałam dywan, w który wsiąkła wilgotna ziemia. Myślę, że dzisiaj widząc taką scenę, popłakałabym się. Ale wtedy po prostu się bałam. Również tego, że to wszystko moja wina.