Ludzie wokół mnie, praca, koty,
książki – mają sens tylko dlatego, że czasem mogę je na chwilę
zostawić i wyjechać.
Kiedy wyjeżdżałam w lipcu do Rygi,
Tallinna i Helsinek, wiedziałam, że otworzę puszkę Pandory. Nigdy
jeszcze nie byłam tak daleko, ale i tak byłam pewna, że od tej
pory w mojej głowie będą pojawiać się coraz to nowe i niemożliwe
do zrealizowania pomysły.
W 2009 roku zabrałam młodszą siostrę
do Wrocławia - to był moment, kiedy przestałam jeździć na
zorganizowane wycieczki i obozy, i zaplanowałam wszystko sama.
Pamiętam jakby to było wczoraj. Zlot parkurowców w hostelu,
ohydną, ciepłą wódkę, płytę na grobie Wojaczka, którą
czyściłam z ptasich kup.
Teraz piję mniej i chcę
jeździć dalej.
Będę się tłuc autobusem w
obie strony w ciągu jednej doby, żeby zobaczyć po raz kolejny
Pragę, bo Ona tam jeszcze nie była. Chcę jej pokazać Europę.
Tak, pokazać. Mimo tego, że to Ona potrafi przejść z punktu
A do punktu B. Ale to ja inicjuję każdy wyjazd. Po kryjomu
sprawdzam, jak dostać się najtaniej i najdalej. Uśmiecham się
głupio, kiedy uświadamiam sobie, że zarabiam tyle, że bardziej
stać mnie na busa do Rabki niż cokolwiek innego. Gasnę, kiedy Ona
się na mnie za to złości. Wiem, życie nie polega na podróżowaniu.
Ale to silniejsze ode mnie. Tylko wtedy
czuję, że kocham to, co mam.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz