Pierwszy raz z Hrabalem

Jest to opowieść o pewnym mieszkańcu Pragi, który pracuje trzydzieści pięć lat przy hydraulicznej prasie i wiele książek ratuje od zniszczenia, znosząc je do swojego domu. Ma ich w domu dwie tony, są w każdym pomieszczeniu. Hantia to człowiek samotny, pochłonięty pasją. Pasją tak wielką, że wypełnia całe jego życie i nadaje mu sens. Nieco zgorzkniały, oceniający z dystansem dawne wydarzenia. Niby obojętny, ale wrażliwy i mądry. Piwnica, w której pracuje, wypełniona po sam sufit stertą starego papieru i książek, jest jego miejscem na ziemi. W refleksje nad odkrywaniem lektur, wplecione są historie z jego życia i komentarze dotyczące rzeczywistości. Opisy są szczere i dosadne, Hrabal zdaje się czerpać przyjemność z łamania tabu, ukazując z humorem ludzkie słabości. Naturalizm tej książki przypadł mi do gustu. Jest ona spowiedzią człowieka doznającego porażki, który nie żałuje swojego poświęcenia. Dwie tony książek w domu Hantii poruszyły mnie. Jego fascynacja literaturą i sztuką jest godna zastanowienia. Pomimo, że był „wbrew własnej woli wykształcony” ;).