Dzień, w którym umrę

Tak łatwo przekroczyć granice. Ale podchodzimy, inaczej byłoby nudno. Spacerujemy po krawędzi czarnej dziury. Czasem ktoś zrobi o jeden krok za dużo. O tym właśnie opowiada film pt. Dzień, w którym umrę Grzegorza Lipca.

Maski, socjalizacja i skutki wyrwania się z niej – niby oklepany temat. Niejeden już próbował i źle skończył. Ale ci, którzy źle kończą, chyba nie patrzą na tych poprzednich. Uwolnienie z konwenansów jest ich pomysłem. Ciągle nowym.

Więc to nie kwestia oryginalności tematu. A dawno żaden film nie zrobił na mnie takiego wrażenia. Może to zasługa głównego bohatera, w tej roli świetny Tomasz Burka. A może takiego połączenia mojego przerażenia, zaciekawienia filmem i czarnego humoru reżysera, które jest potrzebne, żeby poruszyć moje serce.

Specjalność

Od jutra będę studentką specjalności klinicznej i neuropsychologii. :-)

Dopisek z dnia 17 lutego:
Na pierwszym wykładzie z neuropsychologii miałam szeroko otwarte oczy :D

Oliver Sacks „Mężczyzna, który pomylił swoją żonę z kapeluszem”

Zdumienie możliwościami ludzkiego umysłu. Fascynacja innością. Z ksiązki wyłania się obraz lekarza, który na pacjentów patrzy bardziej jak na niezwykłe pejzaże niż przypadki.

Poznawanie pacjentów chorych neurologicznie przez doktora Sacksa jest w pewnym sensie przerażające i piękne zarazem. Ich codzienność jest tak bardzo różna od naszej, czasami nie do pojęcia. No bo czy łatwo wyobrazić sobie sytuację, kiedy człowiek który sięga po kapelusz, myli go z głową żony? Albo gdy kobieta NIC fizycznie nie odczuwa, nie czuje w ogóle swojego ciała, swoich mięśni? Albo gdy bliźniacy ze znacznym upośledzeniem, niemiejący wykonywać prostych działań matematycznych, wymieniają się dla zabawy 6-cyfrowymi liczbami pierwszymi?

Czytelnik nagle uświadamia sobie, jakie to niesamowite, że jego skomplikowany układ nerwowy działa dobrze.

----------------------

Polecam też film Przebudzenia oparty na książce Sacksa pod tym samym tytułem, ze świetnymi rolami Robina Williamsa i Roberta De Niro.